τάσος φαληρέας

 Κειμενο για τα αφτιά

    Ο Λεωνίδας Χρηστάκης αισθανόταν ότι ήταν για πάντα σφηνωμένος στα οπίσθια μιας κοινωνικής πλεκτάνης χωρίς όρια. Ζούσε σαν ο πρώτος και ο τελευταίος επιζών μιας Βόμβας Ατόμου που ποτέ δεν έπεσε. Φορούσε πάντα σλιπάκι Ατθίς και ξυπνούσε όλο και νωρίτερα. Δεν έπλενε ποτέ τα δόντια του με Κολυνός και εργαζόταν μόνο με τη λογική μεροδούλι μεροφάι.

    Πριν από τον Λεωνίδα Χρηστάκη και μετά τον Λεωνίδα Χρηστάκη: Χάος και όταν η καλαισθησία κατήντησε βιομηχανία που την κατηύθυναν μεγάλα Κέντρα Αποφάσεων, μακάρι να είχαμε έναν παρόμοιο Λεωνίδα να αντιστέκεται. Για τον Λεωνίδα ήταν η εποχή που η διανόηση ή η ελαφριά στεναχώρια ή η εμμηνοροή ήταν το ίδιο πράγμα. Άλλες εποχές έπινε πίπερμαν και μιλούσε για τα σχέδιά του, άλλες πάλι ήταν κυκλωμένος από έγνοιες ενώ σε άλλες ετεροχρονισμένος εκτελούσε μέρος εκείνων των σχεδίων! Από μικρό παιδί στα γράμματα, στις τέχνες, στη μουσική –παίζει και βιολί.

    Καμμιά σχολή δεν τελείωσε και δεν υπάρχει περίπτωση να τον μαλώσουμε που πήρε τον «κακό δρόμο». Είναι σεμνός μόνο για τον εαυτό του. Η ελληνική ζούγκλα με την σπάνια βλάστηση –όπου ζουν αριστεροί και δεξιοί δεινόσαυροι, ωχαδελφιστές, χαβιαρο-πέψιοι στολινσκαγιόβιοι, διπλωματούχοι και τεχνοκράτες, ανδρωμένοι μετανοημένοι προ-οδευτικοί κνίτες, όπου κοινωνικά ποντίκια τραγανίζουν τις καινούργιες παντόφλες τους, με όλες αυτές τις τεράστιες σιαγόνες που παραλίγο να δαγκώσουν και το μπερέ του Λεωνίδα –δεν τον σήκωσε για κοσμική αποστολή.

    Ο ίδιος λέει ότι ζει σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που μόνο κοσμική συνείδηση δεν έχει. Σε τέτοιο, που οι φράσεις που εκστομίζει καθένας, καλύπτουν τη διάσταση της ουσίας με ταχύτητα αστραπής και, το κάθε τι ξεχνιέται σαν οποιαδήποτε εφεύρεση που έχει σχέση με την Αλήθεια.

    Ο Λεωνίδας Χρηστάκης, λοιπόν, Θεσσαλονίκη, Αθήνα, 5^ο και 9^ο Γυμνάσιο, Κατοχή, «συμμοριτοπόλεμος»: όλα αυτά τα θαυμάσια γεγονότα σίγουρα θα του δώσουν ευκαιρίες για δημιουργία καινούργιων «αριστουργημάτων». Ο Λεωνίδας έζησε όλα τα γεγονότα και εξακολουθεί να τα ζει. Πρωταθλητής στην απομυθοποίηση με πρώτο θύμα τον εαυτό του. Ωραίος σαν Έλληνας, αλλά όχι μόνο αυτό.

    Ο παρ’ ολίγον δάσκαλος να δείτε που θα έχει και άγαλμα στην κεντρική πλατεία, όπου κάθε νέος με μακρύ μαλλί, πανκ ή χεβυμεταλλάς –ακόμα και σκιν- θα περνάει και θα τον φτύνει, ενώ κάποιοι άλλοι νεωτεριστές της αλλαγής –θα του τοποθετούν στέφανα, συμπληρώνοντας την εικόνα μιας κοινωνίας «που ξέρει να τιμάει τα τέκνα της».

    Παρόλ’ αυτά έχει εκδόσει καμμιά δεκαριά περιοδικά και άλλα είκοσι βιβλία πράγμα που λίγοι -εκτός της Ακαδημίας Αθηνών- πέτυχαν. Παρά το θράσος του εντούτοις συνυπάρχει κοινωνικά και είναι υγιέστατος. Δεν είναι μόνο ότι απομυθοποιεί τους πάντες, αλλά ζητάει και τη συμμετοχή τους, ενώ παράλληλα βάζει θέμα ευθυνών. Ατενίζοντας έτσι με το μπερέ καμμιά δεκαριά χιλιόμετρα στο βάθος της Αθήνας, ζητάει απ’ τον καθένα να βγει από την μπλόφα του. Κοσμική αλήθεια και απομυθοποίηση για τον Λεωνίδα είναι το ίδιο.

    Ο Λεωνίδας με τους σκανδιναβικούς πάγους στο μπερέ του, με τις εκατοντάδες γνωριμίες, έτσι ευέλικτος που είναι, με τη γενιά του καλοκρυμμένη ή αφανισμένη από τον «πολιτισμό της Ιζόλα» και μπλοκαρισμένη από τα τελευταία ηλεκτρονικά προγράμματα των PC συν την άνωθεν επιλογή των video, οργανωμένη από τη λογική ενός απ’ τα προγράμματα του «εφηρμοσμένου σοσιαλισμού», ΕΠΙΜΈΝΕΙ ΝΑ ΖΗΤΆΕΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΉ…

 

ΤΑΣΟΣ ΦΑΛΗΡΕΑΣ

 

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο πρόγραμμα της έκθεσης κατασκευών «Αυτό-αίσθηση» το Σεπτέμβρη του 1973 στην Αίθουσα Τέχνης ΚΕΝΤΡΟ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΩΝ ΕΦΑΡΜΟΓΩΝ, οδός Σκαραμαγκά. Από τότε επαναδημοσιεύτηκε πολλές φορές σε περιοδικά και βιβλία.