εργοβιογραφικά
Από
πατέρα Κωνσταντινουπολίτη καί μητέρα Πόντια, ό Λεωνίδας
Χρηστάκης είναι ό πρώτος πού κυκλοφόρησε μέ μούσι στήν Αθήνα,
πριν άκόμη καί άπό τόν ύπαρξιστή Σίμο, στά τέλη του 1951. Ό
πρώτος πού μήνυσε γιά "διατάραξη οικιακής γαλήνης", τήν
Αμερικάνικη Υπηρεσία Πληροφοριών, επειδή του έστελνε τά διάφορα
προπαγανδιστικά έντυπά της, παρά τίς επανειλημμένες τηλεφωνικές
του διαμαρτυρίες. Ό πρώτος πού δικάστηκε 26 φορές γιά ποινικά
καί άστικά άδικήματα καί πού άθωώθηκε τίς 25.(μερικές άπό τίς
κατηγορίες: Δυσφήμιση, αυτοδικία, ύπεξαίρεση εύτελούς άξίας,
καταδολίυεση, άδικήματα διά του τύπου, εγκωμίαση εγκλημάτων,
άσεμνα δημοσιεύματα, Σύσταση καί συμμετοχή σέ τρομοκρατική όμάδα
κ.ά.) Απ'τούς πρώτους πού άλλαξε μέσα σέ 30 χρόνια γιά λόγους
οικονομικούς 26 σπίτια. Αλλά δέν είναι ό πρώτος πού μπήκε μιά
φορά στή φυλακή γιά χρέη(1970)καί μιά φορά στή φυλακή για
τρομοκρατία...(1980).Δέν πέτυχε τό 1946, στήν Πάντειο δέν πέτυχε
στή Νομική καί τό 1949 τέλειωσε τήν Παιδαγωγική Ακαδημία. Τό
1942 φοίτησε γιά μερικά χρόνια στή Σχολή Κάλων Τεχνών,πήρε
ύποτροφία στήν Σουηδία ζωγραφικής γιά έφηρμοσμένες γραφικές
τέχνες. Νέος ήταν μέλος της ΕΠΟΝ καί λίγο μεγαλύτερος
έργάστηκε(1947-49}στό κλιμάκιο της πρώην βασίλισσας Φρειδερίκης
πού συγκέντρωνε παιδιά γιά νά γλυτώσουν άπ τό παιδωμάζωμα.
"Ιδρυσε κι έκλεισε τίς αίθουσες έκθέσεων, όπου συνέβαιναν κι
άλλα γεγονότα δπως κινηματογραφικά καί μούσικοφιλολογικά βραδυνά
καί χάπεννινκ, ΚΟΥΡΟΣ, ΓΚΑΛΕΡΙ ΣΑΡΛΑ, 42, ΓΙΑΝΝΗ ΣΤΑΘΑ, καί γιά
μερικά χρόνια Ιδρυσε καί διέυθυνε τό Ελληνικό Ινστιτούτο
Γραφικών Τεχνών καί Μάρκετινγκ. Κυκλοφόρησε καί διεύθυνε τά
περιοδικά "ΚΟΥΡΟΣ" "ΤΟ ΑΛΛΟ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ" "ΚΟΛΩΝΑΚΙ",
"ΚΟΥΡΟΣ",(Β'περίοδος), "ΡΑΝDΕRΜΑ" καί τώρα διευθύνει τό
"ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ" καί τίς έκδόσεις της ΜΗ ΑΜΕΣΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ,ένώ
παλιότερα έξέδωσε τή ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΝΟΜΠΕΛ καί τήν ΕΛΕΥΘΕΡΗ
ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΡΑΝDERΜΑ. Παίζει βιολί κλασσικό,"Εχει κυκλοφορήσει
τρεις ποιητικές συλλογές(οί δυό δημοσιεύονται έδώ, ένώ ή τρίτη
ΑΝΤΙΒΑΡΟ ΠΟΙΗΣΕΩΣ 1970, θά έκδοθεί άργότερα),έχει γράφει μερικά
θεατρικά έργα καί δύο μικρά μιμοδράματα. Συνεργάστηκε μέ τίς
έκδόσεις ΦΕΞΗ κι έφτιαξε τίς σειρές ΠΩΣ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ
ΤΗΝ (νέα) ΚΙΝΑ καί τήν ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΜΕΡΙΚΗ. "Εκανε έννέα άτομικές
έκθέσεις ζωγραφικής, έδώ στον ΖΥΓΟ καί στό έξωτερικό(Λονίνο καί
Στοκχόλμη). Κατασκεύασε αύτοαισθητικά άντικείμενα καί τά
παρουσίασε στήν αίθουσα τοϋ ΚΕΝΤΡΟΥ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΩΝ ΕΦΑΡΜΟΓΩΝ.
"Αλλαξε έντεκα έπαγγέλματα,έργαζόμενος άπ τά "τούμπα" της
Ηλεκτρικής Εταιρίας στό Κερατσίνι μέχρι πουλώντας λεμόνια στό
βαρδάρι θεσσαλονίκης. "Εγραψε κομμάτια σέ διάφορα περιοδικά όπως
λ.χ» στις ΕΙΚΟΝΕΣ, καί δούλεψε σάν γραφίστας σέ διάφορα
περιοδικά καί διαφημιστικά γραφεία. "Εβγαλε γιά πρώτη φορά
ταυτότητα τό 1971 σέ ήλικία 43 έτών.
ΕΡΓΟ
- ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΛΕΩΝΙΔΑ ΧΡΗΣΤΆΚΗ
Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη – 23 Απριλίου 1928. Είμαι το τρίτο παιδί. Η μητέρα μου Ποντία και ο πατέρας μου Κωνσταντινουπολίτης
Οι γονείς μου το 1931 εγκαταστάθηκαν στο Μαρούσι Αττικής και το 1939 μετακόμισαν στο κέντρο της Αθήνας –οδός Σολωμού 29.
Φοίτησα στο ιδιωτικό δημοτικό της Σχολής Φιλιπιάδου Αμαρουσίου και στην Αθήνα στο 5ο Γυμνάσιο Αρένων Αθηνών, ενώ λόγω εποχιακών γεγονότων, έλαβα απολυτήριο από το 9ο Γυμνάσιο.
Παράλληλα σπούδαζα βιολί στο Ωδείο Αθηνών (οδού Πειραιώς) και αργότερα στο Ελληνικό Ωδείο του Γλυκοφρύδη (οδός Φειδίου) με καθηγητές τον Βύρωνα Κολάση και Νίκο Δικαίο ενώ τις ανώτερες σπουδές καθώς και την αντίστιξη και την θεωρία μου τις παρείχε ο Γερμανός Καθηγητής χερ Σούλτσε.
Στην περίοδο της Γερμανικής Κατοχής εκτός από μερικά οδυνηρά επαγγέλματα ποδαριού που μου άφησαν χρόνια τραύματα, εργάστηκα στην Παιδική Χορωδία της Λυρικής Σκηνής στο Θέατρο Ολύμπια (οδού Ακαδημίας) και μετά για δυο χρόνια έπαιζα στο Εθνικό Θέατρο Αθηνών, συμμετέχοντας με ρόλους ανάλογους με την ηλικία μου
Εδωσα εξετάσεις στην Πάντειο και στη Νομική Θεσσαλονίκης κι απέτυχα.
Το 1947 πέτυχα στην Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης, όπου διευθυντής ήταν ο μεταρρυθμιστής Παπαναστάσης με σύστημα εκμάθησης Decroli. Φοιτώντας κανονικά εργαζόμουν ως παιδαγωγός-ψυχαγωγητής στην Παιδόπολη Αγιος Δημήτριος Θεσσαλονίκης της Βασιλίσσης Φρειδερίκης.
Με το απολυτήριό μου υπηρέτησα ως δάσκαλος στο χωριό Βρωμολίμνες της περιοχής Σωχού – Λαγκαδά Μακεδονίας και αμέσως – λόγω του εμφυλίου- μετατέθηκα στο χωριό Μελίκη Ημαθίας.
Στρατεύτηκα το 1950 ως Οπλίτης Βαρέων Οπλων Πεζικού όπου και παρέμεινα ως εκπαιδευτής εκρηκτικών υλών για οκτώ μήνες. Λόγω παλαιού τραύματος στην πλάτη μου υπηρέτησα την υπόλοιπη θητεία μου ως Βοηθητικός ΒΑ στο Γραφείο Ηθικής Αγωγής και Ψυχαγωγίας Χαϊδαρίου, ως Γραφέας Στρατολογίας στο 406 Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων, ως Στρατολόγος στο 130 Στρατολογικό Θεσσαλονίκης με διευθυντή τον τότε Λοχαγό Γεώργιο Παπαδόπουλο (τον δικτάτορα του 1967) και έφεδρο αξιωματικό τον Βασίλη Φράγκο (αργότερα στη Δικτατορία των Συνταγματαρχών Διευθυντή των Εθνικού Θεάτρου Αθηνών). Απολυτήριο από τη Σχολή Πεζικού Χαλκίδας το 1952.
Εξετάσεις τον Οκτώβρη στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών με αποτυχία αλλά ο Καθηγητής Γιάννης Μόραλης με δέχεται ως ακροατή.
Εισάγομαι στη Σχολή Καλών Τεχνών κανονικά το 1953 και φοιτώ πάντα στο εργαστήριο του Γιάννη Μόραλη. Φοίτηση στα πρώτα χρόνια με μερικά ταξίδια ενδιαμέσως στο Λονδίνο και Παρίσι.
Στα μέσα του 1954 επιλέγομαι ως υπότροφος για μία διετία της Κρατικής Σχολής Καλών Τεχνών της Στοκχόλμης Σουηδία ς και αναχωρώ με μια σειρά ζωγραφικά μου έργα. Στη διάρκεια του ταξιδιού προς τη Σουηδία επισκέπτομαι το Οερόπα Χάουζ στο Μαρίενμπερκ και μένω για δυο εβδομάδες στο σπίτι του Φρειδερίκου Νίτσε ενώ στο Αννόβερο δίνω το πρώτο και τελευταίο κονσέρτο για βιολί ενώ στο πιάνο ήταν η σολίστα κ. Χάλμπροκ.
Εγκαταλείπω την υποτροφία κι ακολουθούν ταξίδια μου στην Λαπωνία, Φινλανδία, Νορβηγία, Λονδίνο, Σκωτία, Ιρλανδία, Ισλανδία. Με επιστροφή στην Αθήνα μέσω πολύμηνης διαμονής μου στο Παρίσι όπου αποκτώ δικό μου στούντιο στην Academie de la Grande Chaumiere με φίλους καθηγητές τον Χένρι Γκεττς και τον Μανέ Καττ.
Τακτικός θαμώνας για πολλά χρόνια του «Καφέ Λουμίδη» της οδού Σταδίου όπως σχεδόν για πολλούς ποιητές και καλλιτέχνες της μετα-τραυματικής γενιάς, απ΄ όπου, το 1955, συνέβαλα για το τελείωμα της «Ανθολογίας Μεταπολεμικών Ποιητών» με 61 ποιητές και με Εισαγωγή του κ. Αλέξη Αργυρίου (=Αλέξανδρος Κουμπής).
Μετά από ζωγραφικές σπουδές, κυρίως πορτραίτων, εργάζομαι στις Εκδόσεις Φέξη ως καλλιτεχνικός σύμβουλος, όπου επιμελούμαι δεκάδες βιβλία Ελλήνων και ξένων συγγραφέων.
Ιδρύω, το 1957, την Αίθουσα Τέχνης «Κούρος» στην Πλατεία Κολωνακίου κάτω από το «Καφενείον Βυζάντιον» όπου για τρεις σαιζόν παρουσιάζουν εργασίες πολλοί νέοι τότε, σήμερα γνωστοί καλλιτέχνες,
Το 1959 εκδίδω το περιοδικό «Κούρος» (5 τεύχη) στο οποίο στις καλλιτεχνικές σελίδες του παρουσιάζονται ποιήματα, ποιητές, ζωγράφοι, γλύπτες και αρχιτέκτονες σχεδόν όλοι Ελληνες. Την ίδια χρονιά εκδίδω έντεκα τεύχη της εφημερίδας «Τέχνη στην Αθήνα».
Το 1960 μεταφέρω την Αίθουσα Τέχνης «Κούρος» και σταδιακά τις παρουσιάσεις της, στην οδό Αναγνωστοπούλου 10 όπου οργανώνω κι εκεί ατομικές και ομαδικές εκθέσεις.
Το 1961 οι Εκδόσεις Φέξη μου αναθέτουν την καλλιγράφηση κι εικονογράφηση πέντε λευκωμάτων μεγάλου σχήματος με ποίηση των Αλέξάνδρου Μάτσα, Νικηφόρου Βρεττάκου, Αρη Δικταίου, Δημήτρη Χριστοπούλου και Γιάννη Β. Ιωαννίδη, σελίδες των οποίων εκτέθηκαν στην Γκαλερί Ζυγός. Για την εργασία μου αυτή η Κα Ελένη Βακαλό ασχολήθηκε με θετικές παρατηρήσει; σε δύο συνέχειες σε στήλες της εφημερίδας «Τα Νέα».
Την ίδια εποχή φιλοτεχνώ τα σκηνικά και τα κοστούμια κι επιλέγω τη μουσική για το έργο «Το δωμάτιο» του Χάρολντ Πίντερ που ανεβάζει ο Δημήτρης Κολάτος με πρωταγωνίστρια την Μαριέτα Ριάλδη, στο Θέατρο Αθηνών.
Το 1961 οι Αδελφοί Στάικος και Μανόλης Σαρλάς μου παραχωρούν, στην οδό Κολοκοτρώνη 9, για τέσσερα χρόνια μια υπόγεια αίθουσα όπου εκεί παρουσιάζω νέους και γνωστούς ζωγράφους και χαράκτες και διοργανώνω εβδομαδιαία και συστηματικά, επί δυο χρόνια Κινηματογραφικές παραστάσεις, Μουσικά απογεύματα και Φιλολογικά βραδινά.
Το 1963 ιδρύω το Ελληνικό Ινστιτούτο Γραφικών Τεχνών και Μάρκετινγκ (ΗIGAM) από το οποίο διοργανώνω επί τρεις συνεχείς χρονιές στην Αίθουσα της Ελληνο-Αμερικάνικης Ενωσης (οδού Μασσαλίας) την «Εκθεση Τυπογραφίας και Εντύπου» στην οποία μετέχουν περισσότερες από 200 εταιρίες με έντυπα και αφίσες ενώ παράλληλα εκδίδω βιβλίο με όλες τις βιογραφίες των Συμβούλων Δημοσίων Σχέσεων της εποχής.
Τριήμερο Συνέδριο για τα Δικαιώματα Πνευματικής Ιδιοκτησίας, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, με διοργανωτή το ΗIGAM στην Ενωση Συντακτών Ημερησίου Αθηναϊκού Τύπου με εισηγητές τους: Ασαντούρ Μπαχαριάν, Αλωνεύτη, Κίμωνα Ηλιόπουλο και γραμματέα τον υποφαινόμενο.
Παράλληλα εκδίδω ένα ειδικό ετήσιο ντοσιέ το «Πορτοφόλιο του Καλού και Πρακτικού Εντύπου» όπου γνωστές μεγάλες εταιρίες αλλά και καλλιτέχνες γραφίστες παρείχαν έναν αριθμό αντιτύπων τα οποία τα τοποθετούσα σε φόλια που διανέμοντο σε τριακόσιες εταιρίες και ιδιώτες. Εργάζομαι για τέσσερα χρόνια στο περιοδικό «ΕΙΚΟΝΕΣ» συνεργαζόμενος με την Ελένη Βλάχου και τον Παναγιώτη Λαμπρία. Μερικά από τα γραπτά μου μεταφράστηκαν και δημοσιεύτηκαν στο αγγλόφωνο περιοδικό «Pictures».
Με το σταμάτημα της λειτουργίας του Οίκου Φέξη εργάζομαι για δυο χρόνια στις Ελληνο-Αγγλικές εκδόσεις «Alvin Redman Hellas»
To 1966 οργανώνω με τις εκδόσεις «Κοραής» την εκδοτική σειρά «Βιβλιοθήκη Νόμπελ» στην οποία εκδίδονται βραβευμένοι με το Νόμπελ Λογοτεχνίας μεταφρασμένοι από εξαίρετους λογοτέχνες και ποιητές όπως: Κοσμάς Πολίτης, Αρης Δικταίος, Νίκος Αθανασιάδης, Τάκης Μπαρλάς κ.ά.
Με την έλευση της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών το 1967 ο εκδοτικός οίκος διώχθηκε κι έκλεισε επειδή τα βιβλία «Ανατολικός Δυτικός Ανεμος» της Περλ Μπακ, «Η Ζωή του Τολστόι» του Ρομέν Ρολάν και το δίτομο «Ζαν Μπαρουά» του Ροζε Μαρτέν ντυ Γκαρ θεωρήθηκαν κομμουνιστικού περιεχομένου! Επίσης η δικτατορία έκλεισε το Ινστιτούτο Γραφικών Τεχνών και Μάρκετινγκ διότι σε μία έκθεση trade marks που οργάνωνα αρνήθηκα να συμπεριλάβω του φοίνικα της 21ης Απριλίου!
Το 1968 ανέλαβα το περιοδικό «Κινηματογραφικός Αστήρ» που εξέδιδαν από το 1931 οι Αιθουσάρχες των κινηματογράφων της Αθήνας.
Το 1969-71 εργάζομαι στις εκδόσεις «Επτάλοφος» όπου εκδίδω τους «Απαντες στίχους Γιάννη Σκαρίμπα».
Τα χρέη με το κλείσιμο της «Βιβλιοθήκης Νόμπελ» με οδήγησαν, μετά από μήνυση της Εθνικής Τράπεζας, σε προσωποκράτηση κι υπήρξα ένας από τους τελευταίους –πριν την κατεδάφιση- κρατούμενους των Φυλακών Αβέρωφ –της Λ. Αλεξάνδρας. Αποφυλακίστηκα μετά από τρεις μήνες μετά από φροντίδα της Ελένης Βακαλό.
Αποφασίζω να διακόψω οτιδήποτε είχε σχέση με την ζωγραφική και τα πορτραίτα παρά το γεγονός ότι σε σπίτια και σε ιδιωτικές συλλογές βρίσκονταν μερικές εκατοντάδες πορτραίτα που φιλοτέχνησα.
Φίλοι με πείθουν να ιδρύσω στην οδό Ακαδημίας 64 την «Γκαλερί 64» όπου και εκεί εξέθεσαν εργασίες τους περί τα 26 πρόσωπα. Χορηγός της αίθουσας ήταν ο κ. Γιώργος Φέξης.
Το 1971 με συνεκδότη τον ποιητή Κώστα Κινδύνη εκδίδω σε β΄ περίοδο το περιοδικό «Κούρος», το οποίο λόγω της δικτατορίας είχε απήχηση στους διανοούμενους. Το περιοδικό αφού εξέδωσε 36 τεύχη κι αφιερώματα σταμάτησε το 1976.
Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη – 23 Απριλίου 1928. Είμαι το τρίτο παιδί. Η μητέρα μου Ποντία και ο πατέρας μου Κωνσταντινουπολίτης
Οι γονείς μου το 1931 εγκαταστάθηκαν στο Μαρούσι Αττικής και το 1939 μετακόμισαν στο κέντρο της Αθήνας –οδός Σολωμού 29.
Φοίτησα στο ιδιωτικό δημοτικό της Σχολής Φιλιπιάδου Αμαρουσίου και στην Αθήνα στο 5ο Γυμνάσιο Αρένων Αθηνών, ενώ λόγω εποχιακών γεγονότων, έλαβα απολυτήριο από το 9ο Γυμνάσιο.
Παράλληλα σπούδαζα βιολί στο Ωδείο Αθηνών (οδού Πειραιώς) και αργότερα στο Ελληνικό Ωδείο του Γλυκοφρύδη (οδός Φειδίου) με καθηγητές τον Βύρωνα Κολάση και Νίκο Δικαίο ενώ τις ανώτερες σπουδές καθώς και την αντίστιξη και την θεωρία μου τις παρείχε ο Γερμανός Καθηγητής χερ Σούλτσε.
Στην περίοδο της Γερμανικής Κατοχής εκτός από μερικά οδυνηρά επαγγέλματα ποδαριού που μου άφησαν χρόνια τραύματα, εργάστηκα στην Παιδική Χορωδία της Λυρικής Σκηνής στο Θέατρο Ολύμπια (οδού Ακαδημίας) και μετά για δυο χρόνια έπαιζα στο Εθνικό Θέατρο Αθηνών, συμμετέχοντας με ρόλους ανάλογους με την ηλικία μου
Εδωσα εξετάσεις στην Πάντειο και στη Νομική Θεσσαλονίκης κι απέτυχα.
Το 1947 πέτυχα στην Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης, όπου διευθυντής ήταν ο μεταρρυθμιστής Παπαναστάσης με σύστημα εκμάθησης Decroli. Φοιτώντας κανονικά εργαζόμουν ως παιδαγωγός-ψυχαγωγητής στην Παιδόπολη Αγιος Δημήτριος Θεσσαλονίκης της Βασιλίσσης Φρειδερίκης.
Με το απολυτήριό μου υπηρέτησα ως δάσκαλος στο χωριό Βρωμολίμνες της περιοχής Σωχού – Λαγκαδά Μακεδονίας και αμέσως – λόγω του εμφυλίου- μετατέθηκα στο χωριό Μελίκη Ημαθίας.
Στρατεύτηκα το 1950 ως Οπλίτης Βαρέων Οπλων Πεζικού όπου και παρέμεινα ως εκπαιδευτής εκρηκτικών υλών για οκτώ μήνες. Λόγω παλαιού τραύματος στην πλάτη μου υπηρέτησα την υπόλοιπη θητεία μου ως Βοηθητικός ΒΑ στο Γραφείο Ηθικής Αγωγής και Ψυχαγωγίας Χαϊδαρίου, ως Γραφέας Στρατολογίας στο 406 Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων, ως Στρατολόγος στο 130 Στρατολογικό Θεσσαλονίκης με διευθυντή τον τότε Λοχαγό Γεώργιο Παπαδόπουλο (τον δικτάτορα του 1967) και έφεδρο αξιωματικό τον Βασίλη Φράγκο (αργότερα στη Δικτατορία των Συνταγματαρχών Διευθυντή των Εθνικού Θεάτρου Αθηνών). Απολυτήριο από τη Σχολή Πεζικού Χαλκίδας το 1952.
Εξετάσεις τον Οκτώβρη στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών με αποτυχία αλλά ο Καθηγητής Γιάννης Μόραλης με δέχεται ως ακροατή.
Εισάγομαι στη Σχολή Καλών Τεχνών κανονικά το 1953 και φοιτώ πάντα στο εργαστήριο του Γιάννη Μόραλη. Φοίτηση στα πρώτα χρόνια με μερικά ταξίδια ενδιαμέσως στο Λονδίνο και Παρίσι.
Στα μέσα του 1954 επιλέγομαι ως υπότροφος για μία διετία της Κρατικής Σχολής Καλών Τεχνών της Στοκχόλμης Σουηδία ς και αναχωρώ με μια σειρά ζωγραφικά μου έργα. Στη διάρκεια του ταξιδιού προς τη Σουηδία επισκέπτομαι το Οερόπα Χάουζ στο Μαρίενμπερκ και μένω για δυο εβδομάδες στο σπίτι του Φρειδερίκου Νίτσε ενώ στο Αννόβερο δίνω το πρώτο και τελευταίο κονσέρτο για βιολί ενώ στο πιάνο ήταν η σολίστα κ. Χάλμπροκ.
Εγκαταλείπω την υποτροφία κι ακολουθούν ταξίδια μου στην Λαπωνία, Φινλανδία, Νορβηγία, Λονδίνο, Σκωτία, Ιρλανδία, Ισλανδία. Με επιστροφή στην Αθήνα μέσω πολύμηνης διαμονής μου στο Παρίσι όπου αποκτώ δικό μου στούντιο στην Academie de la Grande Chaumiere με φίλους καθηγητές τον Χένρι Γκεττς και τον Μανέ Καττ.
Τακτικός θαμώνας για πολλά χρόνια του «Καφέ Λουμίδη» της οδού Σταδίου όπως σχεδόν για πολλούς ποιητές και καλλιτέχνες της μετα-τραυματικής γενιάς, απ΄ όπου, το 1955, συνέβαλα για το τελείωμα της «Ανθολογίας Μεταπολεμικών Ποιητών» με 61 ποιητές και με Εισαγωγή του κ. Αλέξη Αργυρίου (=Αλέξανδρος Κουμπής).
Μετά από ζωγραφικές σπουδές, κυρίως πορτραίτων, εργάζομαι στις Εκδόσεις Φέξη ως καλλιτεχνικός σύμβουλος, όπου επιμελούμαι δεκάδες βιβλία Ελλήνων και ξένων συγγραφέων.
Ιδρύω, το 1957, την Αίθουσα Τέχνης «Κούρος» στην Πλατεία Κολωνακίου κάτω από το «Καφενείον Βυζάντιον» όπου για τρεις σαιζόν παρουσιάζουν εργασίες πολλοί νέοι τότε, σήμερα γνωστοί καλλιτέχνες,
Το 1959 εκδίδω το περιοδικό «Κούρος» (5 τεύχη) στο οποίο στις καλλιτεχνικές σελίδες του παρουσιάζονται ποιήματα, ποιητές, ζωγράφοι, γλύπτες και αρχιτέκτονες σχεδόν όλοι Ελληνες. Την ίδια χρονιά εκδίδω έντεκα τεύχη της εφημερίδας «Τέχνη στην Αθήνα».
Το 1960 μεταφέρω την Αίθουσα Τέχνης «Κούρος» και σταδιακά τις παρουσιάσεις της, στην οδό Αναγνωστοπούλου 10 όπου οργανώνω κι εκεί ατομικές και ομαδικές εκθέσεις.
Το 1961 οι Εκδόσεις Φέξη μου αναθέτουν την καλλιγράφηση κι εικονογράφηση πέντε λευκωμάτων μεγάλου σχήματος με ποίηση των Αλέξάνδρου Μάτσα, Νικηφόρου Βρεττάκου, Αρη Δικταίου, Δημήτρη Χριστοπούλου και Γιάννη Β. Ιωαννίδη, σελίδες των οποίων εκτέθηκαν στην Γκαλερί Ζυγός. Για την εργασία μου αυτή η Κα Ελένη Βακαλό ασχολήθηκε με θετικές παρατηρήσει; σε δύο συνέχειες σε στήλες της εφημερίδας «Τα Νέα».
Την ίδια εποχή φιλοτεχνώ τα σκηνικά και τα κοστούμια κι επιλέγω τη μουσική για το έργο «Το δωμάτιο» του Χάρολντ Πίντερ που ανεβάζει ο Δημήτρης Κολάτος με πρωταγωνίστρια την Μαριέτα Ριάλδη, στο Θέατρο Αθηνών.
Το 1961 οι Αδελφοί Στάικος και Μανόλης Σαρλάς μου παραχωρούν, στην οδό Κολοκοτρώνη 9, για τέσσερα χρόνια μια υπόγεια αίθουσα όπου εκεί παρουσιάζω νέους και γνωστούς ζωγράφους και χαράκτες και διοργανώνω εβδομαδιαία και συστηματικά, επί δυο χρόνια Κινηματογραφικές παραστάσεις, Μουσικά απογεύματα και Φιλολογικά βραδινά.
Το 1963 ιδρύω το Ελληνικό Ινστιτούτο Γραφικών Τεχνών και Μάρκετινγκ (ΗIGAM) από το οποίο διοργανώνω επί τρεις συνεχείς χρονιές στην Αίθουσα της Ελληνο-Αμερικάνικης Ενωσης (οδού Μασσαλίας) την «Εκθεση Τυπογραφίας και Εντύπου» στην οποία μετέχουν περισσότερες από 200 εταιρίες με έντυπα και αφίσες ενώ παράλληλα εκδίδω βιβλίο με όλες τις βιογραφίες των Συμβούλων Δημοσίων Σχέσεων της εποχής.
Τριήμερο Συνέδριο για τα Δικαιώματα Πνευματικής Ιδιοκτησίας, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, με διοργανωτή το ΗIGAM στην Ενωση Συντακτών Ημερησίου Αθηναϊκού Τύπου με εισηγητές τους: Ασαντούρ Μπαχαριάν, Αλωνεύτη, Κίμωνα Ηλιόπουλο και γραμματέα τον υποφαινόμενο.
Παράλληλα εκδίδω ένα ειδικό ετήσιο ντοσιέ το «Πορτοφόλιο του Καλού και Πρακτικού Εντύπου» όπου γνωστές μεγάλες εταιρίες αλλά και καλλιτέχνες γραφίστες παρείχαν έναν αριθμό αντιτύπων τα οποία τα τοποθετούσα σε φόλια που διανέμοντο σε τριακόσιες εταιρίες και ιδιώτες. Εργάζομαι για τέσσερα χρόνια στο περιοδικό «ΕΙΚΟΝΕΣ» συνεργαζόμενος με την Ελένη Βλάχου και τον Παναγιώτη Λαμπρία. Μερικά από τα γραπτά μου μεταφράστηκαν και δημοσιεύτηκαν στο αγγλόφωνο περιοδικό «Pictures».
Με το σταμάτημα της λειτουργίας του Οίκου Φέξη εργάζομαι για δυο χρόνια στις Ελληνο-Αγγλικές εκδόσεις «Alvin Redman Hellas»
To 1966 οργανώνω με τις εκδόσεις «Κοραής» την εκδοτική σειρά «Βιβλιοθήκη Νόμπελ» στην οποία εκδίδονται βραβευμένοι με το Νόμπελ Λογοτεχνίας μεταφρασμένοι από εξαίρετους λογοτέχνες και ποιητές όπως: Κοσμάς Πολίτης, Αρης Δικταίος, Νίκος Αθανασιάδης, Τάκης Μπαρλάς κ.ά.
Με την έλευση της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών το 1967 ο εκδοτικός οίκος διώχθηκε κι έκλεισε επειδή τα βιβλία «Ανατολικός Δυτικός Ανεμος» της Περλ Μπακ, «Η Ζωή του Τολστόι» του Ρομέν Ρολάν και το δίτομο «Ζαν Μπαρουά» του Ροζε Μαρτέν ντυ Γκαρ θεωρήθηκαν κομμουνιστικού περιεχομένου! Επίσης η δικτατορία έκλεισε το Ινστιτούτο Γραφικών Τεχνών και Μάρκετινγκ διότι σε μία έκθεση trade marks που οργάνωνα αρνήθηκα να συμπεριλάβω του φοίνικα της 21ης Απριλίου!
Το 1968 ανέλαβα το περιοδικό «Κινηματογραφικός Αστήρ» που εξέδιδαν από το 1931 οι Αιθουσάρχες των κινηματογράφων της Αθήνας.
Το 1969-71 εργάζομαι στις εκδόσεις «Επτάλοφος» όπου εκδίδω τους «Απαντες στίχους Γιάννη Σκαρίμπα».
Τα χρέη με το κλείσιμο της «Βιβλιοθήκης Νόμπελ» με οδήγησαν, μετά από μήνυση της Εθνικής Τράπεζας, σε προσωποκράτηση κι υπήρξα ένας από τους τελευταίους –πριν την κατεδάφιση- κρατούμενους των Φυλακών Αβέρωφ –της Λ. Αλεξάνδρας. Αποφυλακίστηκα μετά από τρεις μήνες μετά από φροντίδα της Ελένης Βακαλό.
Αποφασίζω να διακόψω οτιδήποτε είχε σχέση με την ζωγραφική και τα πορτραίτα παρά το γεγονός ότι σε σπίτια και σε ιδιωτικές συλλογές βρίσκονταν μερικές εκατοντάδες πορτραίτα που φιλοτέχνησα.
Φίλοι με πείθουν να ιδρύσω στην οδό Ακαδημίας 64 την «Γκαλερί 64» όπου και εκεί εξέθεσαν εργασίες τους περί τα 26 πρόσωπα. Χορηγός της αίθουσας ήταν ο κ. Γιώργος Φέξης.
Το 1971 με συνεκδότη τον ποιητή Κώστα Κινδύνη εκδίδω σε β΄ περίοδο το περιοδικό «Κούρος», το οποίο λόγω της δικτατορίας είχε απήχηση στους διανοούμενους. Το περιοδικό αφού εξέδωσε 36 τεύχη κι αφιερώματα σταμάτησε το 1976.
Παράλληλα εξέδωσα, πάλι μέσα στην δικτατορία το
περιοδικό «Panderma», στο οποίο δημοσιεύονταν πρωτοποριακή ύλη
σχόλια και αποκαλύψεις. Στις σελίδες αποκαλύφτηκαν τα ονόματα
και τα ιδρύματα που δέχθηκαν και έλαβαν, μεσούσης της χούντας
τις χορηγίες του Αμερικάνικου Ιδρύματος Φορντ.
Δημιουργήθηκε σάλος, με καταφάσεις και αντιδράσεις.
Αρχές του 1973 εκδίδω ανωνύμως, σε 14.000 αντίτυπα ένα εικονογραφημένο πολύπτυχο: «ΟΔΗΓΙΕΣ ΠΡΟΣ ΚΥΠΡΙΟΥΣ» όπου υποδεικνύω το πώς θα κάνει κάποιος αντίσταση με συνταγές για βόμβες Μολότωφ. Δημιουργείται σάλος κι αναγκάζομαι για λίγο καιρό να διακάψω τις δραστηριότητές μου και να πάω να κατοικήσω στα ορεινά της Υδρας.
Επιστρέφω με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου (1973). Επιχειρώ στις αρχές του 1974 να φύγω για την Ευρώπη, αλλά ήμουν ήδη υπό παρακολούθηση. Συλλαμβάνομαι στο Αεροδρόμιο αλλά λόγω μη αποδείξεων αφήνομαι ελεύθερος από τη Γενική Ασφάλεια οδού Μεσογείων, όπου περιθωριακά κυκλοφορώ και εκδίδω τα περιοδικά μου.
Τέσσερις μέρες μετά τη μεταπολίτευση με καλεί ο Παναγιώτης Λαμπρίας στο Υπουργείο Παιδείας και μου προτείνει να αναλάβω τη διεύθυνση του Πνευματικού Κέντρου της οδού Ακαδημίας. Αρνούμαι.
Συνεργάζομαι για μερικά χρόνια με τον φίλο εκδότη των εκδόσεων «ΚΑΚΤΟΣ» κ. Οδυσσέα Χατζόπουλο πάνω στη σειρά του Γιάννη Σκαρίμπα «Το ’21 και η Αλήθεια» ο οποίος Χατζόπουλος μου εκδίδει και το πολλαπλό μελέτημά μου «Η Δυστυχία του να είσαι μαλάκας» (240 σελ.ως παρωδία «Η Δυστυχία του να Είσαι Ελληνας» του Νίκου Δήμου).
Εξακολουθώ κι εκδίδω μέχρι τις αρχές του 1976 το περιοδικό «Panderma», εργαζόμενος παράλληλα για την ίδρυση μιας αίθουσας εκθέσεων: «Γκαλερί Γιάννη Σταθά» στο ομώνυμο στενάκι της οδού Σκουφά. Μετά από μια σειρά εκθέσεις κι εκδηλώσεις (Αργυράκης, Ταλαγάνης, Ταμπουράς κ. α.) η γκαλερί κλείνει το Σεπτέμβρη του 1977, μη αντέχοντας τον εμπορικό ανταγωνισμό της νέας εποχής.
Ετοιμάζω το περιοδικό «Ιδεοδρόμιο» και τον Γενάρη του 1978 εκδίδω το 1ο τεύχος με τον υπότιτλο «Φυλλάδα Παραγωγής Αμφισβήτησης». Η κυκλοφοριακή του επιτυχία ανάμεσα στην αδέσμευτη νεολαία, υπήρξε απροσδόκητη. Συνεργάστηκαν δεκάδες νέοι που σήμερα οι περισσότεροι είναι γνωστοί. Αντεξε, παρά την έλευση των νέων συνθηκών έκδοσης και κυκλοφορίας εντύπων, δεκαέξι χρόνια λειτουργίας του ενώ στα 122 τεύχη κι αφιερώματα δημοσιεύτηκαν παντός είδους μελέτες και μεταφράσεις.
Κατά την κυκλοφορία του 48ου τεύχους, Μάρτης 1980 η Γενική Ασφάλεια Αθηνών με κατηγορεί ως «Αρχηγό Τρομοκρατικής Ομάδας» και στα τέλη Απριλίου προφυλακίζομαι στην Κλειστή Φυλακή Αιγίνης για να δικαστώ μετά από 102 ημέρες, όπου δικάζομαι από Πενταμελές Εφετείο για να αθωωθώ παμψηφεί και να αποφυλακιστώ, συνεχίζοντας την εκδοτική μου δραστηριότητα
Παράλληλα εκδόθηκαν με την διεύθυνσή μου σειρές με μικρά βιβλία «Εκδόσεις της Μη Αμεσης Επανάστασης» «Ideo Tsepi», «Χάος & Κουλτούρα» και άλλα Άλλες πρωτοποριακές θεματολογικά απόπειρες είχαν επιτυχίες, στο βαθμό πάντα του περιθωριακού τύπου.
Απόπειρα συνεργασίας με τις εκδόσεις «Νεφέλη» διεκόπη, μετά την κυκλοφορία της σειράς «μικρο-Νεφέλη» έξι μελετών μου με γνωστούς ξένους ποιητές, χορογράφους και ζωγράφους.
Δημιουργήθηκε σάλος, με καταφάσεις και αντιδράσεις.
Αρχές του 1973 εκδίδω ανωνύμως, σε 14.000 αντίτυπα ένα εικονογραφημένο πολύπτυχο: «ΟΔΗΓΙΕΣ ΠΡΟΣ ΚΥΠΡΙΟΥΣ» όπου υποδεικνύω το πώς θα κάνει κάποιος αντίσταση με συνταγές για βόμβες Μολότωφ. Δημιουργείται σάλος κι αναγκάζομαι για λίγο καιρό να διακάψω τις δραστηριότητές μου και να πάω να κατοικήσω στα ορεινά της Υδρας.
Επιστρέφω με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου (1973). Επιχειρώ στις αρχές του 1974 να φύγω για την Ευρώπη, αλλά ήμουν ήδη υπό παρακολούθηση. Συλλαμβάνομαι στο Αεροδρόμιο αλλά λόγω μη αποδείξεων αφήνομαι ελεύθερος από τη Γενική Ασφάλεια οδού Μεσογείων, όπου περιθωριακά κυκλοφορώ και εκδίδω τα περιοδικά μου.
Τέσσερις μέρες μετά τη μεταπολίτευση με καλεί ο Παναγιώτης Λαμπρίας στο Υπουργείο Παιδείας και μου προτείνει να αναλάβω τη διεύθυνση του Πνευματικού Κέντρου της οδού Ακαδημίας. Αρνούμαι.
Συνεργάζομαι για μερικά χρόνια με τον φίλο εκδότη των εκδόσεων «ΚΑΚΤΟΣ» κ. Οδυσσέα Χατζόπουλο πάνω στη σειρά του Γιάννη Σκαρίμπα «Το ’21 και η Αλήθεια» ο οποίος Χατζόπουλος μου εκδίδει και το πολλαπλό μελέτημά μου «Η Δυστυχία του να είσαι μαλάκας» (240 σελ.ως παρωδία «Η Δυστυχία του να Είσαι Ελληνας» του Νίκου Δήμου).
Εξακολουθώ κι εκδίδω μέχρι τις αρχές του 1976 το περιοδικό «Panderma», εργαζόμενος παράλληλα για την ίδρυση μιας αίθουσας εκθέσεων: «Γκαλερί Γιάννη Σταθά» στο ομώνυμο στενάκι της οδού Σκουφά. Μετά από μια σειρά εκθέσεις κι εκδηλώσεις (Αργυράκης, Ταλαγάνης, Ταμπουράς κ. α.) η γκαλερί κλείνει το Σεπτέμβρη του 1977, μη αντέχοντας τον εμπορικό ανταγωνισμό της νέας εποχής.
Ετοιμάζω το περιοδικό «Ιδεοδρόμιο» και τον Γενάρη του 1978 εκδίδω το 1ο τεύχος με τον υπότιτλο «Φυλλάδα Παραγωγής Αμφισβήτησης». Η κυκλοφοριακή του επιτυχία ανάμεσα στην αδέσμευτη νεολαία, υπήρξε απροσδόκητη. Συνεργάστηκαν δεκάδες νέοι που σήμερα οι περισσότεροι είναι γνωστοί. Αντεξε, παρά την έλευση των νέων συνθηκών έκδοσης και κυκλοφορίας εντύπων, δεκαέξι χρόνια λειτουργίας του ενώ στα 122 τεύχη κι αφιερώματα δημοσιεύτηκαν παντός είδους μελέτες και μεταφράσεις.
Κατά την κυκλοφορία του 48ου τεύχους, Μάρτης 1980 η Γενική Ασφάλεια Αθηνών με κατηγορεί ως «Αρχηγό Τρομοκρατικής Ομάδας» και στα τέλη Απριλίου προφυλακίζομαι στην Κλειστή Φυλακή Αιγίνης για να δικαστώ μετά από 102 ημέρες, όπου δικάζομαι από Πενταμελές Εφετείο για να αθωωθώ παμψηφεί και να αποφυλακιστώ, συνεχίζοντας την εκδοτική μου δραστηριότητα
Παράλληλα εκδόθηκαν με την διεύθυνσή μου σειρές με μικρά βιβλία «Εκδόσεις της Μη Αμεσης Επανάστασης» «Ideo Tsepi», «Χάος & Κουλτούρα» και άλλα Άλλες πρωτοποριακές θεματολογικά απόπειρες είχαν επιτυχίες, στο βαθμό πάντα του περιθωριακού τύπου.
Απόπειρα συνεργασίας με τις εκδόσεις «Νεφέλη» διεκόπη, μετά την κυκλοφορία της σειράς «μικρο-Νεφέλη» έξι μελετών μου με γνωστούς ξένους ποιητές, χορογράφους και ζωγράφους.
Συνεργάζομαι για δύο χρόνια με τις εκδόσεις
«Γαβριηλίδη», εκδίδοντας μια σειρά γραπτά με μελέτες μου οι
οποίες κυκλοφορούν σε μικρό καλλιτεχνικό σχήμα, ενώ δοκίμιά
μου επιλέγονται ως εικονογραφημένα λευκώματα: «Ζαν Κοκτώ, ο
Μέγας Ερασιτέχνης» και «Τρεις ζωγράφοι στην αιχμή της
Αναγέννησης», Ιερώνυμος Μπος, Ελ Γκρέκο και Λεονάσδος
νταΒίντσι.
Το 1991 αρχίζω συνεργασία με τις εκδόσεις «Δελφίνι» όπου μου εκδίδουν 17 μεγάλα και μικρά βιβλια μου, μεταξύ τον οποίων: «Ιστορία της Αλητείας» (160 σελ. τέσσερις εκδόσει), «Τα Ψευδώνυμα στην Νέο-Ελληνική Λογοτεχνία», (160 σελ.) «Αυτοκτονία Στωική Θεραπεία ή Υπέρτατη Ελευθερία», ( 260 σελ. μεγάλου σχήματος), «Ο Κύριος Αθήναι» (320 σελ.),, «Ο Κύριος Μακεδόνας» (212 σελ.). «Το μυθιστόρημα των μυθιστορημάτων ή το Σύνδρομο της Λερναίας Υδρας» (680 σελ. μεγάλου σχήματος). Με το κλείσιμο των εκδόσεων «Δελφίνι», το 1998, λόγω χρεών του εκδότη Πέτρου Σταθάτου, χάνω τα νόμιμα συγγραφικά - πνευματικά δικαιώματά μου, ενώ τα βιβλία μου κατασχέθηκαν και πουλιώνται σε Στοκ και παζάρια σε ευτελιστικές τιμές.
Γράφω το ένθετο –23 Ιανουαρίου 1994- «Επτά ημέρες» της «Καθημερινής»το οποίο είναι αφιερωμένο στην Πλατεία Ομονοίας με κείμενό μου και ιστορικές φωτογραφίες από το αρχείο μου.
Παράλληλα ασχολούμαι με φωνητικά απαγγέλοντας ποιήματα με σχιζο-φωνητικό τρόπο, και για μια περίοδο συνεργαστήκαμε με τον τζαζίστα Σάκη Παπαδημητρίου στην οποία το CNN κατέγραψε την παράσταση.
Μικρή συνεργασία με τις βραχύβιες εκδόσεις «Ανάδραση» -πέντε βιβλία μου μεταξύ των οποίων οι μελέτες «Γιώργος Σεφέρης και η Μουσική» και «Η Σκέψη και το Πνεύμα στο Τέλος του Αιώνα» (240 σελ. μεγάλου σχήματος) με 17 συνεντεύξεις μεγάλων ξένων διανοητών μερικές από τις οποίες έλαβα προσωπικά.
Οι εκδόσεις «Ομβρος» κυκλοφορούν το 1999 την εικονογραφημένη μελέτη μου «Η Παγκόσμια Ιστορία της Αλητείας».
Συνολικά έχω συγγράψει σαράντα οκτώ βιβλία (ποιήματα, δοκίμια, μελέτες, διηγήματα, μυθιστόρημα) κι έχω επιμεληθεί εκδοτικά και καλλιτεχνικά περισσότερα από εξακόσια βιβλία τρίτων.
Από τους τρεις γάμους μου έχω δύο παιδιά τον Νικόλα 43 ετών και τον Αλέξη 34 ετών.
Δεν έχω ούτε είχα ή απέκτησα καμμιά κληρονομική περιουσία. Ούτε είμαι κάτοχος καμιάς ιδιοκτησίας δεδομένου σε όλη τη ζωή μου υπήρξα ενοικιαστής, όπως άλλωστε και σήμερα. Δεν κέκτημαι Τραπεζικού λογαριασμού.
Δεν εγγράφηκα ουδέποτε σε κανένα σωματείο.
Δεν ανήκω σε καμμιά Ελληνική Εταιρία Λογοτεχνών ή Καλλιτεχνών.
Το 1991 αρχίζω συνεργασία με τις εκδόσεις «Δελφίνι» όπου μου εκδίδουν 17 μεγάλα και μικρά βιβλια μου, μεταξύ τον οποίων: «Ιστορία της Αλητείας» (160 σελ. τέσσερις εκδόσει), «Τα Ψευδώνυμα στην Νέο-Ελληνική Λογοτεχνία», (160 σελ.) «Αυτοκτονία Στωική Θεραπεία ή Υπέρτατη Ελευθερία», ( 260 σελ. μεγάλου σχήματος), «Ο Κύριος Αθήναι» (320 σελ.),, «Ο Κύριος Μακεδόνας» (212 σελ.). «Το μυθιστόρημα των μυθιστορημάτων ή το Σύνδρομο της Λερναίας Υδρας» (680 σελ. μεγάλου σχήματος). Με το κλείσιμο των εκδόσεων «Δελφίνι», το 1998, λόγω χρεών του εκδότη Πέτρου Σταθάτου, χάνω τα νόμιμα συγγραφικά - πνευματικά δικαιώματά μου, ενώ τα βιβλία μου κατασχέθηκαν και πουλιώνται σε Στοκ και παζάρια σε ευτελιστικές τιμές.
Γράφω το ένθετο –23 Ιανουαρίου 1994- «Επτά ημέρες» της «Καθημερινής»το οποίο είναι αφιερωμένο στην Πλατεία Ομονοίας με κείμενό μου και ιστορικές φωτογραφίες από το αρχείο μου.
Παράλληλα ασχολούμαι με φωνητικά απαγγέλοντας ποιήματα με σχιζο-φωνητικό τρόπο, και για μια περίοδο συνεργαστήκαμε με τον τζαζίστα Σάκη Παπαδημητρίου στην οποία το CNN κατέγραψε την παράσταση.
Μικρή συνεργασία με τις βραχύβιες εκδόσεις «Ανάδραση» -πέντε βιβλία μου μεταξύ των οποίων οι μελέτες «Γιώργος Σεφέρης και η Μουσική» και «Η Σκέψη και το Πνεύμα στο Τέλος του Αιώνα» (240 σελ. μεγάλου σχήματος) με 17 συνεντεύξεις μεγάλων ξένων διανοητών μερικές από τις οποίες έλαβα προσωπικά.
Οι εκδόσεις «Ομβρος» κυκλοφορούν το 1999 την εικονογραφημένη μελέτη μου «Η Παγκόσμια Ιστορία της Αλητείας».
Συνολικά έχω συγγράψει σαράντα οκτώ βιβλία (ποιήματα, δοκίμια, μελέτες, διηγήματα, μυθιστόρημα) κι έχω επιμεληθεί εκδοτικά και καλλιτεχνικά περισσότερα από εξακόσια βιβλία τρίτων.
Από τους τρεις γάμους μου έχω δύο παιδιά τον Νικόλα 43 ετών και τον Αλέξη 34 ετών.
Δεν έχω ούτε είχα ή απέκτησα καμμιά κληρονομική περιουσία. Ούτε είμαι κάτοχος καμιάς ιδιοκτησίας δεδομένου σε όλη τη ζωή μου υπήρξα ενοικιαστής, όπως άλλωστε και σήμερα. Δεν κέκτημαι Τραπεζικού λογαριασμού.
Δεν εγγράφηκα ουδέποτε σε κανένα σωματείο.
Δεν ανήκω σε καμμιά Ελληνική Εταιρία Λογοτεχνών ή Καλλιτεχνών.
Δεν είμαι κάτοχος Βιβλιαρίου ΙΚΑ ή άλλου Ασφαλιστικού
Ταμείου.
Δεν έχω κανένα λογαριασμό σε καμία τράπεζα